Zondagochtend 7 februari kregen we verschrikkelijk nieuws: onze collega, ICT-coördinator Christoph Wauters is zaterdagnacht plots overleden. Hij had al enkele jaren gezondheidsproblemen, maar zijn onverwacht overlijden verrast iedereen. Het verdriet binnen onze schoolgemeenschap is even groot als onwezenlijk.
We herinneren ons Christoph als een gedreven computerspecialist en véél meer dan dat. Een groot hart voor de school en voor de zwaksten in het bijzonder. Daar is de chromebook-solidariteitsactie een sterk voorbeeld van. Ook zijn inzet voor het klimaat werkte inspirerend voor velen op Xaco en daarbuiten.
Dit slechte nieuws treft velen onder ons ongetwijfeld diep in hart en ziel. We wensen iedereen veel sterkte en betuigen de familie van Christoph ons oprecht medeleven.
Hier vind je het elektronisch rouwregister terug dat de familie opende. U kan daar zaterdag 13 februari om 11 uur ook terecht voor een livestream van de afscheidsplechtigheid die in navolging van de coronamaatregelen in besloten kring plaatsvindt.
Christoph was zeer bekommerd om het klimaat en de instandhouding van het milieu. Die bekommernis leeft door via www.eenboomvoorchristoph.be.
Marc Hoefkens, zijn voorganger op school als ICT-coördinator, verwoordde dit onwezenlijk verdriet als volgt:
Er zijn zo van die dagen in het leven
de wereld is teruggeplooid op zichzelf
en wij ook
En terwijl het minieme ons globalistisch zijn ondermijnt,
oversneeuwt de natuur ons urbaan bestaan
met een blank tapijt in de nacht
En door de spleet van je deur
met onheilspellende kou op je verwende neus en lens
klik je dat momentum vast
niet wetend dat
Op dat eigenste moment
een schoon mens het bestaan verlaten moet
voor goed
En daags nadien slaat het besef je met een mailse mokerslag
in volle tronie de tranen uit je oogbollen
Hij is weg. Die talentvolle opvolger, die empathische verzetsstrijder,
de zachte, didactisch-digitale voorvechter van
jeugdige ethische vooruitgang.
Je dwingt je geheugen tot beelden en gesprekken,
een ontbrekend paswoord verspert zijn beeld, zijn woord, zijn visie
of toch de details
Leeg trek je de besneeuwde wijk in, als een tijdelijk spook,
zoekend, dwalend, mijmerend
naar de zin
En plots sta je voor de bank in het park,
de bank van de laatste ontmoeting, het laatste gesprek,
de laatste visie, de laatste
groet
en in een sneeuwvlok vliegt een korrel maanstof,
het paswoord naar
het Verder…
